Dagboek 02: Today is Raceday!

Raceday!! 🏃‍♀️🏃‍♀️

Vandaag liep ik de 15 km bij de IJsselloop in Deventer. Een mega leuk evenement met een mooie hardlooproute. Raceday, de naam klinkt lekker. Het is voor mij alleen niet helemaal passend. Ik ren namelijk zelden met een eindtijd, maar juist op gevoel.

Soms is dat ‘keihard beuken’ en racen, soms is dat vogeltjes kijken en meestal iets daar tussenin. Gewoon dat wat lekker voelt op het moment. De eindtijd, die doet me niet zoveel meer.

Niet meer, dat is gekomen na mij eerste halve marathon die ik liep. Ik wilde het hardlopen serieuzer gaan oppakken, nam hardlooptraining en sprak mij doel uit: finishen onder de 2uur. Een trainer zei toen tegen mij: “Ach Sophie, dat is voor jou geen doel, dat haal je makkelijk. Je redt het wel in 1u 45min.”

Daar ging ik dan, met m’n eigen doel (en stiekem de 1:45u) in mn hoofd. Keihard trainen, ik bezit namelijk over een flinke portie discipline. Zeg ik ergens ja op, dan wijkt alles om dat ene doel te bereiken. Het is fijn om discipline te hebben, maar die van mij gaat soms ten koste van mijzelf. Dat weet ik nu, maar die zelfdiscipline kende ik bij het trainen voor de halve marathon nog niet. Ik liep destijds ook de IJsselloop als training. En die liep ik toen onwijs goed! Ik was in topvorm. Ik rende vervolgens ook nog eens een PR op een 5km afstand en dacht, dit kan maar één ding betekenen: het wordt een toptijd bij die halve. Nog even doorzetten!

En toen was het 15 juni 2019. De dag waarvoor ik zolang heb getraint: De Halve Marathon van Zwolle. Doodmoe aan de start, al had ik dat nog niet eens direct door. Ik werd overspoelt met spanning en enthousiasme. Al snel werd ik gek van alle mensen langs de route, kwam daardoor totaal niet in mijn flow en tot slot kwam bij de 18 km de man met de hamer. Uitslag van deze dag (waar ik zo naartoe leefde): Helemaal geen plezier, ver over mijn tijdsdoel gefinisht en een hekel aan hardlopen, waardoor ik twee maanden niet liep, uit afkeer.

Bij de finish stonden vriendinnen, met een bosje bloemen. Ik zag ze en kon niets anders meer dan huilen. Vijf minuten later kwam ik bij mijn zus en vriend. Ik was kotsmisselijk, wilde naar huis. Ik sliep onwijs slecht die nacht, dat komt natuurlijk doordat je lichaam van slag is. De dag era was ik niet te genieten. Wel trots op dat ik mijn eerste had gelopen, maar echt trots voelen kwam pas een hele tijd later.

Wat ook een resultaat was: niets was meer goed of leuk aan hardlopen en mijn herstel was daarna lang. Puur doordat ik niet luisterende naar mij lichaam, maar naar het stemmetje in mijn hoofd.

“Nooit meer dat, nooit meer een tijdsdoel”, zei ik toen. Dat is best even een lastige mindset shift, want om je heen wordt vaak de vraag gesteld: “Hoe snel ben je gefinisht?” Een vraag die ik overigens zelf ook geregeld stel. Inmiddels ren ik soms met een tijdsdoel, als ik de afstand te overzien vind.

Vandaag, tijdens 'raceday' voor de Ijsselloop, had ik maar één doel: GENIETEN ☀️. En dat is 100% gelukt!

Het resultaat daarvan: ik kan alleen maar zeggen: "Wauw, zo mooi om met zoveel gelijkgestemden te lopen!" "Wauw, zo mooi wat hardlopen met mensen doet!" "Wauw, zo mooi om te zien hoe verbindend deze sport kan zijn!" En nog een heleboel meer van dat soort uitspraken.

Terug naar jezelf, terug naar je lichaam. Het is het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven!



Wil jij nou ook leren hoe je hardlopen kunt inzetten als ontspanning? Bovenstaande is wat je onder andere leert in hardlooptherapie. Ben je geïnteresseerd? Neem dan alvast contact met me op! Dan ben jij de eerste die het hoort als er in de omgeving Raalte een groep start!